Super Mario Party

Iedereen met een, zoals we dat bij Nintendoreporters vaak gekscherend noemen, ongezonde passie voor Nintendo weet dat er bij de Japanse spel-gigant een aantal zekerheden zijn. Iets waar sinds de Nintendo 64 bijna nooit van afgeweken wordt.

Een van die zekerheden:

Als een nieuwe console wordt uitgebracht, in dit geval de Nintendo Switch, is het wachten op een nieuwe Mario Kart, Mario Tennis en Mario Party.

Aangezien twee van die games al zijn uitgekomen en wij ook twee van die games al hebben gereviewed, is het nu de beurt aan de laatste van de heilige drie eenheid…Mario Party, of in dit geval Super Mario Party!

Geen 11 … maar Super

Dit deel zou normaal gesproken nummer elf moeten zijn in de party reeks (handheld versies niet meegerekend). Sinds het eerste deel dat twintig jaar geleden op de Nintendo 64 gereleased werd. Maar Nintendo heeft er in dit geval niet voor gekozen om er een cijfer achter te plakken maar om het gewoon Super Mario Party te noemen.

Of Nintendo dit puur gedaan heeft om marketing technische redenen, of dat ze willen suggereren dat ze een ander pad inslaan met dit deel weten zij waarschijnlijk alleen zelf. Maar wat klinkt er nu nog beter dan Mario Party 11 … juist Super Mario Party!

Ondergetekende speelt deze games al vanaf het allereerste deel. Al heb ik tot aan het laatste deel een aantal games in de reeks overgeslagen, de party serie heeft mij altijd zeer veel plezier geboden. Lekker een middag of avond gamen met familie of vrienden.

Laten we eens kijken of Nintendo er goed aan heeft gedaan om het cijfer te laten vervallen en of deze game de naam super mag dragen.

Party-time!

Voor wie nog nooit van Mario Party gehoord of het nog nooit gespeeld heeft leggen we het even simpel uit. Mario Party is een bordspel waarbij spelers door middel van een digitale dobbelsteen te gooien zich over een spelbord dienen te verplaatsen. Tussentijds moet je zoveel mogelijk muntjes verzamelen om de power sterren mee te kopen, waarmee je het spel wint.

Deze gouden munten zij op allerlei manieren te verzamelen. Je kan onder andere munten (en ook sterren) stelen van je tegenstanders tot aan willekeurige loot boxen die random uit de grond poppen. Maar toch zijn de meeste muntjes te verdienen met waar het in de Mario Party franchise allemaal om draait…de minigames.

Nadat iedereen een beurt heeft gehad word er willekeurig een minigame gekozen waar je of tegen je tegenstanders moet spelen. Of er mee moet samenwerken om tot het winnende team te behoren. Deze minigames variëren van wie het snelste een hindernis baan kan afleggen. Zoveel mogelijk munten pakken/ opgraven tot aan een rups over zijn hoofd aaien en zorgen dat jij niet degene bent die hem wakker maakt.

Iedereen die wel eens een Mario party deel gespeeld heeft weet waarschijnlijk wel wat voor absurde en grappige minigames verwacht kunnen worden.

Diegene die aan het einde de meeste sterren in zijn zak heeft wint het spel. Maar wees gewaarschuwd, de weg naar het einde zit vol met obstakels. Vergeet het feit niet dat  je medespelers/tegenstanders  vaak alles in het werk zullen stellen om jou van de winst af te houden. Er zijn in het spel namelijk allerlei power-ups te kopen met je hard verdiende muntjes. Iets waar jij je tegenstanders, of je tegenstanders jou het leven zuur mee kunnen maken.

Bij de start van een spel is er te kiezen hoeveel rondes je wilt spelen van tien. Wat ongeveer een uur zou moeten duren. Tot een maximum van dertig rondes. Daarnaast begin je met zestien personages. Er zijn er nog vier vrij te spelen wat het totaal op twintig brengt.

Ieder personages heeft tijdens het spel de beschikking over een standaard dobbelsteen of een character exclusieve dobbelsteen.

Met de exclusieve dobbelsteen neem je vaak wat meer risico maar de beloningen zijn ook groter als je deze  steen gebruikt. Iets wat zich vaak uit in het aantal vakjes dat je personage zich mag verplaatsen op het bord.

Ook zijn in tijdens het spel nog meerdere computergestuurde partners te verkrijgen. Partners die het gehele spel met je meelopen, je meehelpen in minigames, een extra worp aan je dobbeltotaal toevoegen en ook nog hun eigen dobbelsteen meebrengen die jij kan gebruiken mocht je dat willen.

Wat bij de vorige twee delen niet echte gewaardeerd werd door de achterban van Nintendo. Was dat alle spelers zich tegelijk in 1 voertuig over het spelbord bewogen. Nu zijn ze in dit deel gelukkig terug naar de basis gegaan en kan iedereen weer voor zichzelf beslissen wat de beste route over het bord is.

Dat er maar vier borden beschikbaar zijn, waarvan je er één dient te unlocken, is dan wel een beetje karig. Desalniettemin heb ik mij meer dan vermaakt met die vier borden. Wel is dit absoluut een game die het best tot zijn recht komt als er met meerdere menselijke spelers gespeeld word.

Want hoewel geluk nog steeds op gelijke hoogte staat met de benodigde vaardigheden bij het spelen. Je kan tot aan het einde nooit echte kan zeggen wie de winnaar is. Dit aangezien er dan nog bonussterren worden uitgedeeld. Dat gebeurd aan bijvoorbeeld de speler die de meeste minigames gewonnen heeft. Of het meest aantal keren dat iemand op een pech-vakje terecht gekomen is. Het voelde nooit echt oneerlijk, zelfs niet als ik tegen de CPU tegenstanders speelde.

Online

Waar ik graag had geschreven dat Super Mario Party een uitgebreide online multi-player modes heeft is dit helaas niet het geval. De bordspellen die wel in lokale multi-player of in system link te spelen zijn zijn helaas niet te spelen via Nintendo’s online service.

Iedereen die dus tegen vrienden wil spelen zal dus zelf thuis een Mario Party moeten organiseren.

Dit is naar mijn mening een gemiste kans. Ik begrijp ook niet waarom Nintendo dit achterwege heeft gelaten. Want juist de laatste jaren waren ze toch een beetje een inhaalslag aan het leveren qua online gamen.

Via de Mariothon gamemode zijn tien (van de tachtig) minigames wel te online te spelen. Maar hier was ik na een uurtje spelen wel klaar mee. Het voelde in geen enkel opzicht als een volwaardige gamemode naar mijn mening.

Laten we er maar op hopen dat deze gamemode in de toekomst nog uitgebreid gaat worden door Nintendo.

Wel zijn er in coöp nog een aantal extra gamemodes te spelen. River Survival waarbij je met vier man in een rubberbootje zit en moet samenwerken om het tot een goed eind te brengen. Partner Party waarbij, de naam zegt het al, het spel verdeeld is in teams van twee.

Beide varianten zijn meer dan een aardige aanvulling op de Mario Party spel-stand.

Controls

Toen ik de eerste keer het spel opstartte kreeg ik de melding dat ik geen gebruik kan maken van de Switch pro controller.  Ik kreeg het gevoel dat we weer op een geforceerde Nintendo Wii-achtige manier konden gaan zwiepen en zwabberen met de beweging gevoelige Joy Con controller.

Maar…tot mijn grote verbazing was dit onterecht, ja, de game is alleen met de los gekoppelde Joy Con te bedienen. Dus ook niet in handheld, maar na tien minuten spelen en een aantal minigames verder, voelde dit heel natuurlijk. Ik kon mij prima vinden in hoe dit in Super Mario Party toegepast is.

Dat je dan met elk Switch systeem direct met twee man kan gaan spelen zonder een extra controller nodig te hebben is dan een leuke bijkomstigheid natuurlijk.

Conclusie

Na bovenstaande gelezen te hebben kan je wellicht denken dat ik ietwat teleurgesteld ben in Super Mario Party. Maar dit is echter niet het geval.

Natuurlijk heeft het spel zijn tekortkomingen (vooral het gemis van het online gedeelte). Daarnaast had ik in het eerste half uur spelen mijn twijfels. Twijfels over onder andere de besturing, het aantal spelborden en de zeer karige online modes.

Toch heb ik mij meer dan vermaakt met wat er wel in Super Mario Party aanwezig is. Ik kan het ook van harte aanbevelen voor een paar leuke avonden gamen met vrienden of familie!