Spellen

Donkey Kong Bananza’s B-Button ‘Dig’ was Miyamoto’s idee – en het verandert alles

31 augustus 2025
Nintendo Switch 2
8 min.
WhatsAppMessengerLinkedInRedditPinterestBufferSMS
Donkey Kong Bananza’s B-Button ‘Dig’ was Miyamoto’s idee – en het verandert alles

Samenvatting:

Vraag je je af waarom Donkey Kong Bananza Dig aan de B-knop koppelt, terwijl Jump naar A verhuist? We leggen de redenering uit, rechtstreeks van het ontwikkelingsteam. Regisseur Kazuya Takahashi vertelde dat Shigeru Miyamoto persoonlijk B voor graven suggereerde, omdat het natuurlijker voelt wanneer de actie Donkey Kong letterlijk omlaag “stuurt”. Die ene aanpassing werkt door in de hele ervaring: levels leunen meer op verticale afdalingen, audiocues verkopen DK’s gewicht en de knoppenindeling versterkt wat je duimen verwachten wanneer je je door het terrein boort. We laten zien hoe het team de wijziging testte, hoe spelers desgewenst kunnen remappen en waarom deze keuze past bij Nintendo’s aloude “feel first”-filosofie. We stippen ook Paulines muzikale invalshoek aan en hoe Bananza’s identiteit op Switch 2 draait om beuken, tunnelen en momentum. Als je binnenkwam met klassieke platformer-spiergeheugen, geef deze setup een eerlijke kans—hij is intuïtiever dan hij lijkt, en je kunt hem nog steeds aan je stijl aanpassen.

De vonk achter B-als-dig: Miyamoto’s zet die het gevoel hertekende

Af en toe verandert een miniscule wijziging hoe we spelen. Dat gebeurde toen Shigeru Miyamoto voorstelde om Donkey Kong’s graafactie aan de B-knop te hangen in Bananza. Het team erfde oorspronkelijk een vertrouwde layout—B voor Jump—omdat onze duimen zich daar al jaren zo op Nintendo-platforms naar bewegen. Toen kwam Miyamoto’s opmerking: als DK omlaag slaat om de grond te breken, zou je duim dan niet op de onderste facebutton moeten drukken? Het is een kleine, bijna guitige logica, maar ze vangt Nintendo’s talent om fysieke beweging te laten rijmen met intentie op het scherm. Het resultaat is een indeling die de actie in je hoofd én onder je duim spiegelt, waardoor elke duik doelbewust voelt.

Waarom B logisch is wanneer je omlaag graaft

Denk aan wat je duim doet wanneer je omlaag wil: hij zakt vanzelf naar de laagste facebutton. Dat is de B-positie op de layout van Switch 2. Door Dig aan B te koppelen, synchroniseert Bananza intentie en input. Je brein zegt “omlaag”, je duim gaat “omlaag” en DK boort omlaag. Die één-op-één-koppeling haalt wrijving weg in het heetst van de strijd, zeker wanneer je punches, sprints en duiken door brokkelig terrein aan elkaar rijgt. In plaats van tegen spiergeheugen te vechten, versterk je het in een nieuwe richting. Er zit ook een tactiel ritme in: jumpbogen voelen luchtig op de A-knop, terwijl digs aards en zwaar voelen op B. Het contrast houdt je handen eerlijk, verkleint het risico op per ongeluk springen wanneer je wilde graven, en maakt elke neerwaartse smash bevredigend zwaar.

Hoe het team de wijziging valideerde in playtests

Elke tweak aan een standaard besturingsschema riskeert gewoontes te verstoren die decennia oud zijn. Dat wist het team, dus ze testten de B-als-dig-setup met een mix van ervaren spelers en frisse blikken. Wat bleef hangen was niet alleen voorkeur—het was prestatie. Spelers schakelden sneller neerwaartse acties aaneen en misten minder vaak een punch-through-sequentie wanneer B het graven afhandelde. Dat telt in Bananza, waar flow alles is en de grond meer suggestie dan regel is. Wanneer mensen kunnen uitvoeren zonder overdenken, gaat de wereld open. Nieuwe spelers bereikten die flow sneller, en veteranen pasten zich aan met een korte gewenningsperiode. De kernboodschap was simpel: als een input de mentale belasting verlaagt en de consistentie verhoogt, verdient hij zijn plek op de facebuttons.

Wat Jump naar A verplaatste—en waarom dat geen breekpunt is

Jump van B naar A verhuizen klinkt heiligschennis als je bent opgegroeid met klassieke platformers, maar in de praktijk klikt het. A zit tegenover B in het cluster, waardoor je duim schoon kan pivoteren tussen “omhoog”- en “omlaag”-intenties. Die scheiding verkleint ook het gevreesde “oeps, ik sprong in plaats van te graven”-moment. Zodra je brein A aan airtime koppelt en B aan bedrock, beginnen je handen te dansen. En als het nog steeds niet klikt, laat Bananza je remappen. Dat vangnet betekent dat de standaard gedurfd kan zijn zonder iemand buitenspel te zetten. Na verloop van tijd voelt de splitsing alsof je de controller labelt: A staat voor airy; B staat voor brute force. Je handen danken je wanneer het terrein tot stof vergaat en timing alles wordt.

Een klein schakeltje, een grote rimpel: hoe controls leveldesign vormen

Controls zijn geen labels alleen—ze bepalen wat ontwerpers je op snelheid durven laten doen. Met Dig op B leunt Bananza in op gestapelde lagen, instortende vloeren en routes die besliste neerwaartse moves belonen. Ontwerpers kunnen uitgaan van snelle toegang tot een plunge en uitdagingen bouwen die ervan afhangen: laat deze richel afbrokkelen, graaf een diagonale tunnel en pop dan door naar een zijkamer zonder je pas te verliezen. Dat vertrouwen bevrijdt geometrie. In plaats van te wachten op een menu-pop-up die herinnert hoe je graaft, zit je duim er al en kan de map erop rekenen. Het resultaat is een game die stroomt als een sloophamerballet—rommelig, muzikaal en verrassend precies zodra de layout landt.

De Nintendo Dream-chat: wat Takahashi daadwerkelijk zei

Regisseur Kazuya Takahashi’s gesprek met Nintendo Dream maakte de logica duidelijk. Het team hield zich aanvankelijk aan een Mario-achtig sjabloon met B als Jump, maar Miyamoto duwde om B voor graven te proberen omdat de beweging “omlaag” leest. Na hands-on testen voelde die layout simpelweg beter. Het is een klassiek Nintendo-moment: intuïtie testen, niet alleen traditie. Het interview stipte ook aan hoe deze wijziging Bananza’s bredere identiteit voedde—actie die beuken, tunnelen en momentum viert in plaats van frêle precisie. Zodra die filosofie klikte, vielen andere delen op hun plek, van hoe encounters ademen tot hoe de wereld is geënsceneerd rond verticale ineenstorting en herstel.

Kracht, gewicht en geluid: voetstappen en feedback

Feel eindigt niet bij de duim. Het team schroefde audiobeelden op om DK’s gewicht te verkopen—hardere voetstappen, klankvollere impacts en een korrelige beet wanneer vuisten steen raken. Die touches doen ertoe omdat ze timing aanleren zonder tutorial. Wanneer een dig met een grindende dreun binnenkomt, lijn je intuïtief de volgende duik uit. Het is dezelfde gedachte als achter de B-keuze: zintuigen en actie aligneren zodat je lichaam je brein leidt. Samen creëren inputmapping en klankdecor een lus waarin elke stamp, punch en drill je vertelt “ga door, je doet het goed.” Lesgeven via trilling en resonantie, niet alleen via tooltips.

Donkey Kong’s “neerwaartse” identiteit op Switch 2

Bananza is niet verlegen over wat het van je wil: ga omlaag, breek regels en maak je eigen pad. Op Switch 2 krijgt die visie kracht van tech die jouw verwoesting kan bijbenen. De wereld is niet alleen versierd met puin—hij is gemaakt om gesloopt te worden, wat neerwaartse beweging tot eersteklas burger maakt. De B-knop wordt evenzeer missieverklaring als input. Je klimt niet behoedzaam een toren op; je graaft er glimlachend doorheen. Dat toonverschil zet Bananza apart van DK’s eerdere uitstapjes en zelfs van zijn Mario-neven. Het draait minder om koorddanssprongen en meer om de plattegrond in confetti veranderen en op het naspel naar iets interessants surfen.

Personalisatie: remappen voor spiergeheugen

We dragen allemaal decennia duimgewoonten mee, en Bananza respecteert dat. Als jouw brein eist dat B Jump moet zijn, kun je het in de opties omgooien. De crux is dat de standaard nieuwkomers richting succes stuurt en veteranen comfort laat kiezen. Dat compromis weerspiegelt Nintendo’s people-first-ontwerp: start intuïtief, ga dan uit de weg. Praktisch volstaat een snelle remap om je favoriete layout te herstellen—zonder de flow te verliezen waarop het leveldesign rekent. Probeer de standaard twee sessies; voelt het dan nog off, draai hem om. Hoe dan ook blijft de game snel en leesbaar omdat de onderliggende systemen op helderheid zijn getuned.

Lessen uit Mario- en Zelda-knopconventies

Knop “regels” zijn minder rigide dan we denken. Mario heeft door de jaren heen zowel A als B voor Jump gedragen, terwijl moderne Zelda wisselde tussen inputs voor rennen, springen en interactie. Wat telt is niet een heilig schema—maar of de mapping de werkwoorden ondersteunt waar de game om draait. Bananza draait om beuken en graven, dus pakt de laagste facebutton de actie die naar beneden wijst. Als je dat accepteert, valt de rest op zijn plek. Je duim pivot tussen lucht en aarde, en de game voelt niet langer “anders” maar “goed”. Conventies zijn nuttige snelwegen, geen wetten in plastic gegraveerd.

Pauline in de bijrol: wanneer muziek mechanics stuurt

Paulines aanwezigheid voegt nog een laag aan Bananza’s ritme toe. Haar muzikale invalshoek bepaalt hoe arena’s openklappen, hoe vijanden reageren en hoe Donkey Kong acties aaneenrijgt. Die synergie doet ook voor de besturing mee, omdat beweging percussie wordt: jump is de upbeat, dig de downbeat, en de wereld houdt de maat. Wanneer het ontwerp een neerwaartse tel viert, zou de input dat ook moeten doen. Dat is het poëtische aan Miyamoto’s suggestie—B als Dig is niet alleen ergonomisch, maar muzikaal. Het houdt onze handen in de maat met de wereld, zodat je over steen en aarde kunt drummen zonder een noot te missen.

Advies aan spelers: zo wen je snel aan Bananza’s controls

Gun jezelf twee speelsessies met de standaard vóór je remapt. Besteed het eerste halfuur in een veilige zone aan vloeren doorbeuken en oefen dan de A-naar-B-pivot: hop, plunge, hop, plunge. Focus op het ritme, niet op de labels. Koppel daarna diagonale digs om te voelen hoe het level je leidt—die trajecten laten de layout echt zingen. Pak tenslotte een midgamegebied en let op hoe je duim ophoudt met twijfelen. Als je oude gewoonten daarna nog steeds dwarsliggen, wissel de mapping. Het doel is plezier, niet dogma. Maar wees niet verbaasd als de standaard blijft plakken; hij is gemaakt om te klikken.

Conclusie

Miyamoto’s zet om Dig op B te zetten oogt klein op papier en groot in de praktijk. Hij lijnt intentie, beweging en feedback zo netjes uit dat de hele game eromheen stroomt—levels openen omlaag, audio landt zwaarder en je handen houden de maat met de chaos. Jump op A breekt de traditie niet; het verfrist haar voor een wereld waar de vloer optioneel is. Probeer het, voel het en tune het daarna desnoods. Hoe dan ook maakt Bananza een sterk punt voor controls die eerst de werkwoorden dienen en pas daarna de gewoonten.

Veelgestelde vragen
  • Waarom koppelde Bananza Dig überhaupt aan B?
    • Omdat de actie neerwaarts is. De onderste facebutton indrukken om DK de grond in te sturen laat je duimbeweging rijmen met je intentie en vermindert aarzeling in snelle reeksen.
  • Kunnen we Jump terug op B zetten?
    • Ja. Als je spiergeheugen het eist, kun je in het optiemenu inputs omwisselen en je favoriete setup behouden zonder de flow te verliezen.
  • Heeft Miyamoto deze keuze direct beïnvloed?
    • Ja. De regisseur legde uit dat Miyamoto B voor graven suggereerde; het team testte het, het voelde beter en daarom werd het de standaard.
  • Maakt Jump op A platformen moeilijker?
    • Na een korte gewenningsperiode niet. De scheiding tussen A (omhoog) en B (omlaag) verkleint vaak misinputs en maakt het aaneenrijgen van jumps en digs schoner zodra het ritme staat.
  • Wat veranderde er nog meer om het nieuwe gevoel te ondersteunen?
    • Audio en feedback. Zwaardere voetstappen, klankvollere impacts en leveldesign dat besliste neerwaartse moves beloont, versterken de logica van de bediening van moment tot moment.
Bronnen
WhatsAppMessengerLinkedInRedditPinterestBufferSMS