Nintendo wins 15-year Wii controller patent battle – and Nacon gets the bill

21 december 2025
Nintendo Wii
11 min.
WhatsAppMessengerLinkedInRedditPinterestBufferSMS
Nintendo wins 15-year Wii controller patent battle – and Nacon gets the bill

Samenvatting:

Vijftien jaar is lang genoeg om een consolegeneratie retro te laten worden, om oude accessoires in de opruimbakken te laten belanden, en om het woord “Wiimote” een golf aan spiergeheugen in je pols te laten oproepen. Toch bleef Nintendo’s juridische strijd met Bigben Interactive, nu bekend als Nacon, al die tijd op de achtergrond doortikken. Het geschil draaide om een Wii-controller van een derde partij waarvan Nintendo zei dat die de grens overschreed van “compatibel” naar “inbreukmakend”, en de rechter gaf Nintendo op het belangrijkste punt uiteindelijk gelijk: de patenten waar het om ging waren in deze situatie geldig, en de accessoiremaker was verantwoordelijk voor de inbreuk. Het meest opvallende is wat er daarna gebeurde. Na jaren van gesteggel over geld heeft een Duitse rechtbank Nacon opgedragen een totaalbedrag te betalen dat, zodra rente, proceskosten en de rest van de rekening zijn meegerekend, net onder de zeven miljoen euro uitkomt, omgerekend ongeveer $8,2 miljoen.

Wat deze uitkomst extra interessant maakt, is niet alleen de hoogte van de betaling, maar ook de logica erachter. Nacon voerde aan dat als shoppers hun controller niet hadden gekocht, ze toch wel een andere controller van een derde partij zouden hebben gekocht, dus Nintendo moest niet worden behandeld alsof het die verkoop “kwijtraakte”. De rechtbank ging niet mee in die redenering en wees erop dat die hypothetische alternatieven waarschijnlijk óók inbreukmakend zouden zijn, wat betekent dat een inbreukmaker geen korting krijgt door zich voor te stellen dat een andere inbreukmaker zijn plek had ingenomen. Het is een heel duidelijk “leuk geprobeerd”-moment, maar dan met juridische woordenschat. Nacon heeft hoger beroep ingesteld, dus het verhaal kan nog wat langer doorgaan, maar Nintendo’s overwinning is echt, concreet en onderbouwd door een schadevergoeding die eindelijk een prijskaartje hangt aan een conflict dat begon toen de Wii nog het hete, nieuwe ding was.

De Nintendo Wii-controller wint na 15 jaar

Nintendo heeft een grote schadevergoeding binnengehaald in een langlopend geschil dat teruggaat tot het Wii-tijdperk, waarbij een rechtbank Bigben Interactive GmbH, dat nu opereert onder de naam Nacon, heeft opgedragen een totaalbedrag te betalen dat net onder de zeven miljoen euro uitkomt zodra schadevergoeding, rente en proceskosten bij elkaar worden opgeteld. Simpel gezegd is dit het moment waarop het debat niet langer vooral gaat over wie gelijk had, maar vooral over wie wat verschuldigd is. De zaak komt voort uit Nintendo’s claim dat een Wii-compatibele controller van een derde partij inbreuk maakte op Nintendo’s patentrechten, en de beslissing over de schadevergoeding komt na jaren van procedurele vertraging en heen-en-weer over hoe de financiële schade moest worden berekend. Als je ooit hebt gegrapt dat “alleen de advocaten winnen”, dan zegt het scorebord dit keer dat Nintendo inderdaad heeft gewonnen, en het bedrag is groot genoeg om meer te zijn dan symboliek. Het is ook een herinnering dat zelfs wanneer een bedrijf vroeg in het traject gelijk krijgt over aansprakelijkheid, de geldfase eindeloos kan duren.

Wie Bigben Interactive is en waarom de naam nu Nacon is

Als de naam Bigben je bekend voorkomt, dan komt dat doordat die al jaren aan game-accessoires hangt, vooral in Europa, van controllers tot andere add-ons die willen meeliften op populaire hardware. In de loop van de tijd verschoof de corporate branding, en Bigben Interactive duikt in dit verhaal nu op als Nacon, waardoor recente berichtgeving vaak beide namen in één zin gebruikt. Dat is belangrijk, want rechtszaken houden van precisie: het bedrijf dat je aanklaagt, het bedrijf dat het product verkoopt en het bedrijf dat de rekening betaalt, kunnen via dochterbedrijven en rebrands met elkaar verbonden zijn, maar de rechtbankstukken moeten nog steeds een helder doelwit hebben. In dit geschil wordt de gedaagde beschreven als Bigben Interactive GmbH, nu Nacon, wat de keten van verantwoordelijkheid intact houdt, ook al verandert het logo op de voordeur. Voor lezers voorkomt het ook de klassieke verwarring van “Wacht, is dit hetzelfde bedrijf?” Ja, het is dezelfde draad, alleen met een ander label erbovenop.

Wat het betwiste product was en waarom “Wii-compatibel” ertoe deed

De kern van het conflict is een controller van een derde partij die werd verkocht als geschikt voor de Wii, en dan specifiek voor de Wii Remote-achtige ervaring die de identiteit van het platform bepaalde. Wii-compatibiliteit is niet zomaar een vinkje, het vraagt vaak dat je kernfuncties nabootst die Nintendo’s controller bijzonder maakten, waaronder hoe hij beweging registreert en hoe hij aansluit op wat de console als input verwacht. Nintendo’s standpunt was dat Bigbens controller de stap zette van legale interoperabiliteit naar octrooi-inbreuk, wat betekent dat hij niet alleen “met de Wii praatte”, maar tijdens dat proces volgens Nintendo beschermde technische oplossingen gebruikte. Dat onderscheid kan abstract klinken tot je weer denkt aan wat de Wii als concept verkocht: je zwaait, wijst, tikt, en de game reageert alsof hij je intentie leest. Dat gevoel namaken is precies wat een Wii Remote van een derde partij aantrekkelijk maakt voor kopers, en precies wat Nintendo beschermend maakt over de onderliggende uitvindingen. In deze zaak leidde het pad van de rechtbank uiteindelijk tot een schadevergoeding, wat laat zien dat de inbreukclaim niet hypothetisch bleef.

Compatibiliteit is een belofte, geen sticker

Wanneer een product “compatibel” zegt, horen kopers “het werkt zoals het echte.” Dat is geen belediging, het is het hele punt van een goedkoper alternatief. Juridisch kan die belofte echter riskant worden als hetzelfde gedrag leveren vereist dat je beschermde oplossingen kopieert in plaats van een echt andere aanpak te bouwen. De ongemakkelijke waarheid voor accessoiremakers is dat hoe beter de imitatie is, hoe makkelijker je kunt betogen dat beschermde ontwerp- en engineeringkeuzes worden hergebruikt. Bij Wii-achtige controllers is compatibiliteit nauw gekoppeld aan dezelfde fysieke bewegingen en dezelfde verwachtingen van responsiviteit, wat de ruimte om te innoveren kleiner maakt terwijl je toch plug-and-play wilt blijven. En vanuit de koper gezien snappen we het: je wilt een controller die verbindt, kalibreert en zich gedraagt zonder gedoe. Niemand wil op zaterdagavond troubleshooten in plaats van bowlen in Wii Sports. Het rechtssysteem beoordeelt echter niet op “gevoel” maar kijkt naar wat er daadwerkelijk is geïmplementeerd en of die implementatie inbreuk maakt op patentrechten.

Waarom de sensorbar en motion-control-details belangrijk waren

De Wii Remote-ervaring is geen magie, ook al voelde het zo in 2006. Het is gebouwd op specifieke hardware- en sensorideeën die beweging in de echte wereld vertalen naar game-input, en dat soort ideeën is precies wat patenten moeten beschermen wanneer ze nieuw zijn en correct zijn verleend. Berichtgeving rond deze schadevergoeding wijst op inbreuk op een Europees patent dat is gekoppeld aan de Wii Remote, en in discussies over beschermde Wii Remote-functies wordt vaak de combinatie genoemd van bewegingssensoren en de cameragebaseerde tracking die samenwerkt met de sensorbar. Vanuit het perspectief van de gebruiker is het simpel: je wijst naar het scherm en de cursor doet wat je verwacht. Vanuit technisch en juridisch perspectief kan “simpel” het resultaat zijn van heel specifieke engineeringkeuzes die niet zonder toestemming gekopieerd mogen worden. Daarom tellen details in de rechtszaal, ook al denken spelers er nooit over na. Hoe soepeler de imitatie aanvoelt in je hand, hoe groter de kans dat dezelfde beschermde blauwdruk wordt gevolgd.

De kern van de patentclaim en wat de rechtbank accepteerde

De kern van Nintendo’s overwinning is dat de rechtbank een inbreukvaststelling accepteerde die samenhing met het Europese Wii Remote-patent waar het om ging, en dat de latere beslissing over schadevergoeding die inbreuk behandelde als een vastgesteld uitgangspunt in plaats van een open vraag. Dat is belangrijk, want schadevergoedingen worden niet in een vacuüm toegekend, ze hangen af van de onderliggende conclusie dat rechten zijn geschonden. In het beschikbare materiaal en de berichtgeving wordt de schadebeslissing beschreven als afkomstig van de rechtbank in Mannheim en gekoppeld aan inbreuk op Europees patent EP 1 854 518 dat betrekking heeft op de Wii Remote-gamecontroller. De aanpak van de rechtbank is opvallend omdat zij Nintendo’s claim niet afzwakte door aan te nemen dat de markt simpelweg naar andere derde partijen zou zijn verschoven als Bigbens producten er niet waren geweest. In plaats daarvan behandelde zij Nintendo’s positie als sterker: als die vervangende producten waarschijnlijk óók inbreuk zouden maken, dan krijgt de inbreukmaker niet de kans om te verlagen wat hij verschuldigd is door naar een hypothetische rij alternatieve inbreukmakers te wijzen. Het is een beetje alsof je zegt: “Je kunt een snelheidsboete niet verdedigen door te zeggen dat andere auto’s ook te hard reden.”

Een korte tijdlijn van de dagvaarding in 2010 tot de schadevergoeding in 2025

Dit geschil beslaat een absurd lange periode uit de gamegeschiedenis. Nintendo diende de inbreukzaak al in 2010 in, en een rechtbank stelde Nintendo ruim tien jaar geleden al in het gelijk over de inbreuk, wat betekent dat het kernstuk “wie had gelijk” niet 15 jaar nodig had om te worden beslist. De vertraging kwam later, tijdens de schadefase, waarin rechtbanken en partijen worstelen met cijfers, bewijs en de methodes waarmee je de schade in geld moet waarderen. De schadebeslissing die in de huidige berichtgeving wordt besproken, is gedateerd op 30 oktober 2025 en wordt neergezet als het moment waarop de rechtbank eindelijk een concrete financiële verplichting vastlegde voor Nacon vanwege de eerdere inbreuk. Die kloof tussen vroege aansprakelijkheid en laat geld is niet uniek voor deze zaak, maar hij is hier extreem, en dat is waarom het zoveel aandacht trekt. De Wii ging van vlaggenschip naar nostalgisch icoon terwijl het papierwerk bleef doorrollen. Als je ooit bewijs nodig had dat juridische tijdlijnen zich niets aantrekken van consolecycli, dan is dit het.

Hoe de schade opliep door rente, kosten en vertragingen

Een reden dat het totaalbedrag zo hoog is, is dat tijd niet neutraal is in de rechtszaal, zeker niet als er rente meeloopt. Het schadebedrag dat in de pers wordt beschreven bestaat niet alleen uit een basisbedrag, maar ook uit rente en proceskosten, waarbij die rente jarenlang doorloopt en het totaal richting de zeven miljoen euro duwt. Sommige berichtgeving merkt op dat vertragingen in de procedure de eindsom aanzienlijk hoger maakten, waardoor een lange verdedigingsstrategie een dure werd. Je kunt het zien als een kraan die je laat lopen: eerst is het “maar een beetje”, en dan komt de rekening en ben je ineens bezig met berekeningen waar je geen zin in had. Proceskosten voegen nog een laag toe, omdat complexe patentzaken niet worden opgelost met één stempel op één formulier. Experts, stukken, zittingen en hoger beroep kosten allemaal geld, en wanneer de rechtbank vindt dat je fout zat, kunnen die kosten je blijven volgen. Het eindresultaat is dat een zaak die vroeg in het traject financieel nog beheersbaar had kunnen zijn, na jaren van opstapeling pijnlijk kan worden.

Het verweer “klanten hadden toch wel een andere third-party pad gekocht”

Nacons belangrijkste argument om de schadevergoeding te verlagen, zoals beschreven in de verslaggeving, kwam neer op: “Zelfs als wij deze controllers niet hadden verkocht, hadden klanten toch wel een andere controller van een derde partij gekocht, dus Nintendo moet niet worden behandeld alsof het die verkoop misliep.” Op het eerste gezicht klinkt dat als een realistisch marktargument, want accessoireplanken zijn zelden leeg. Maar de rechtbank liet zich niet overtuigen, omdat die hypothetische vervangers niet werden gezien als schone, legale alternatieven. De redenering is scherp: als die alternatieve controllers waarschijnlijk ook inbreuk zouden maken op hetzelfde patent, dan kun je de schade niet verlagen door een andere inbreuk voor te stellen die het gat zou vullen. Met andere woorden, de inbreukmaker kan niet profiteren van een druk veld met vermoedelijke inbreukmakers. Dat is belangrijk omdat het een sterkere “gederfde winst”-achtige berekening ondersteunt, waarbij de rechtbank kan aannemen dat Nintendo de verkopen had binnengehaald die het inbreukmakende product wegnam, in plaats van het getal omlaag te schaven op basis van speculatief marktgedrag.

Waarom dit verder gaat dan de Wii: een signaal aan accessoiremakers

Ook al is de Wii inmiddels legacy-hardware, de les is modern: accessoires die draaien om compatibiliteit lopen over een slappe koord. Spelers willen goedkopere opties, extra controllers voor feestavonden en vervanging wanneer de hond besluit dat je nunchuk-kabel een snack is. Fabrikanten willen aan die vraag voldoen. Maar hoe dichter een accessoire in de buurt komt van het kopiëren van een herkenbare controllerervaring, hoe groter de kans dat hij botst met patenten en andere beschermde rechten. Deze zaak laat ook zien dat de “geldfase” strategisch net zo belangrijk kan zijn als de inbreukfase, omdat de schadeberekening de uiteindelijke blootstelling enorm kan veranderen. Als een rechtbank bereid is een sterke gederfde-winst-benadering te accepteren en het “iemand anders had het toch verkocht”-argument af te wijzen, dan verandert dat het risicoprofiel voor bedrijven die lookalike-controllers bouwen. De boodschap is niet “maak nooit accessoires.” De boodschap is: “als je te dicht bij het origineel bouwt, kan de rekening jaren later alsnog komen, met rente.”

Wat een hoger beroep kan veranderen en wat meestal niet

Nacon heeft hoger beroep ingesteld, wat betekent dat het geschil niet gegarandeerd klaar is op een bevredigende, roll-credits-manier. Hoger beroep kan onderdelen van de uitspraak aanvechten, waaronder juridische redenering, procedurele kwesties of de manier waarop de schade is vastgesteld, afhankelijk van wat er precies wordt aangevochten en hoe het dossier eruitziet. Maar hoger beroep is geen resetknop die de hele zaak opnieuw afspeelt alsof je een save file laadt. Vaak gaat het om de vraag of de lagere rechtbank een fout heeft gemaakt, niet om geschiedenis herschrijven omdat één partij ontevreden is met de uitkomst. In deze situatie beschouwt de huidige berichtgeving het hoger beroep als mogelijk maar onwaarschijnlijk om de totale uitkomst om te keren, zeker gezien hoe lang de inbreukvaststellingen al zijn uitgeprocedeerd en hoe uitgewerkt het schade-dossier lijkt te zijn. Toch is “onwaarschijnlijk” niet “onmogelijk”, en totdat de beroepsprocedure is uitgeput of geschikt, blijft er een klein sterretje aan het verhaal hangen. De praktische conclusie is simpel: de uitspraak staat nu, en het is een betekenisvolle overwinning terwijl het hoger beroep zijn weg gaat.

Wat dit betekent voor spelers, verzamelaars en de tweedehands accessoiremarkt

Als je speler bent, vraag je je misschien af: “Verandert dit iets aan wat er nu in mijn la ligt?” Voor de meeste mensen verandert het niet hoe je vandaag speelt. De Wii is geen huidig platform meer, en dit is een geschil tussen bedrijven, niet een actie tegen individuele kopers. Waar het wel effect kan hebben, is in hoe toekomstige third-party accessoires worden ontworpen en verkocht, vooral voor platforms waar de officiële controllerervaring deel is van de merkidentiteit. Voor verzamelaars en retrofans is het ook een reminder dat niet alle third-party hardware even “legit” is, zelfs als het perfect werkt. Sommige accessoires zijn slimme, legale alternatieven, andere zijn riskante kopieën die uit de schappen kunnen verdwijnen of voetnoten worden in juridische uitspraken. En ja, het voelt vreemd dat een rechtszaak over een motion controller langer kan leven dan de hele motion-controllerhype. Maar zo werkt IE-handhaving: het gaat traag, en dan komt het in één keer hard aan. Voor spelers is de beste houding rustige nieuwsgierigheid: geniet van je hardware, maar snap waarom bedrijven zo fel vechten om de uitvindingen die het bijzonder maakten.

Conclusie

Nintendo’s overwinning op Bigben Interactive, nu Nacon, is niet alleen een stukje “rechtbanktrivia”, maar een helder voorbeeld van hoe lang patentgeschillen kunnen duren en hoe duur ze kunnen worden wanneer schade, proceskosten en rente uiteindelijk opstapelen. De kernpunten zijn simpel: Nintendo spande in 2010 een zaak aan over een Wii-compatibele controller, de rechtbanken stelden inbreuk vast, en een schadebeslissing in 2025 legde een totaalbedrag op dat dicht tegen de zeven miljoen euro aanzit, ongeveer $8,2 miljoen. Nacons hoger beroep houdt de deur op een kier, maar de huidige stand van zaken valt uit in het voordeel van Nintendo op een manier die lastig te negeren is. Voor accessoiremakers is de boodschap: innoveer in plaats van imiteer. Voor spelers is de boodschap eenvoudiger: controlleroorlogen eindigen niet altijd wanneer een consolegeneratie eindigt. Soms eindigen ze wanneer een rechter het laatste factuurbedrag ondertekent, en in dit geval is Nintendo degene die hem verstuurt.

FAQ
  • Hoeveel geld moest Nacon aan Nintendo betalen?
    • Verslaggeving over de schadebeslissing beschrijft een totaal dat net onder de zeven miljoen euro uitkomt zodra schade, rente en proceskosten worden opgeteld, en dat wordt vaak omschreven als ongeveer $8,2 miljoen omgerekend.
  • Waar ging het geschil precies over?
    • Het geschil draaide om een controller van een derde partij die werd verkocht als compatibel met de Wii, waarbij Nintendo stelde dat het product patentrechten schond die verband hielden met de Wii Remote. De schadebeslissing volgt op eerdere vaststellingen die Nintendo’s inbreukstandpunt ondersteunden.
  • Waarom duurde de zaak zo lang als de rechtbank Nintendo jaren geleden al gelijk gaf?
    • In langlopende IE-geschillen kan aansprakelijkheid eerder worden vastgesteld, terwijl de schadefase lang kan doorslepen door bewijsverzameling, expertanalyses, procedurele discussies en strategische vertragingen. Deze zaak is een schoolvoorbeeld van een “geldfase” die jaren duurt.
  • Wat was Nacons belangrijkste argument om de schade te verlagen?
    • Nacon stelde dat kopers die hun controller niet kochten, een andere third-party controller zouden hebben gekocht, dus Nintendo moest niet worden behandeld alsof het die verkopen misliep. De rechtbank wees die logica af in de schadecontext omdat die hypothetische alternatieven waarschijnlijk ook inbreukmakend werden geacht.
  • Betekent het hoger beroep dat Nintendo misschien niet betaald krijgt?
    • Hoger beroep betekent dat het juridische proces nog niet volledig is afgesloten, maar het wist de huidige uitspraak niet uit. Beroepen gaan doorgaans over de vraag of de lagere rechtbank juridische of procedurele fouten maakte, en de huidige berichtgeving ziet een volledige ommekeer als mogelijk maar niet als de verwachte uitkomst.
Bronnen
WhatsAppMessengerLinkedInRedditPinterestBufferSMS